Θεωρώ ότι αυτή η ταινία τρόμου είναι ένα καλό παράδειγμα για το πως να επηρεάσεις μαζικά πολλούς θεατές, με τον φόβο για την υγεία τους. Η εικόνα και ο ήχος έχουν την δύναμη για μαζική χειραγώγηση. Το μήνυμα σαφές: η υγεία πάνω απ’ όλα και ποιον γιατρό θα εμπιστευτείς.
Ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν μου αρέσουν τα θρίλερ τέτοιου είδους είναι γιατί προσπαθούν να “διεγείρουν” τις πιο απόκρυφες φοβίες. Αυτός είναι ο σκοπός και γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι εθιστικό, επικίνδυνο αλλά πολύ προσοδοφόρο. Εδώ δεν υπάρχει ψυχαγωγία και διασκέδαση, αλλά μόνο φόβος και οικονομικό κέρδος.
Κλασικό Narco-σενάριο με εμπορία και διακίνηση ναρκωτικών και ο αέναος αγώνας για την επικράτηση του πιο ισχυρού. Σε αυτό το είδος του σεναρίου δεν αλλάζει τίποτα βασικό και η υπόθεση είναι σταθερά ίδια και “καρμπόν” σε όλες τις τηλεοπτικές παραγωγές. Ακόμα και η σκηνοθεσία είναι ίδια παντού και πάντα στο τέλος, έρχεται η πτώση της αυτοκρατορίας και ένας νέος Βαρόνος… κλπ.
Το σενάριο είναι βασισμένο στον όρο Pre-crime όπως το Minority Report. Pre-crime (ή προέγκλημα) είναι η ιδέα ότι η εμφάνιση ενός εγκλήματος μπορεί να προβλεφθεί πριν συμβεί. Ο όρος επινοήθηκε από τον συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Philip K. Dick και χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο στην ακαδημαϊκή βιβλιογραφία για να περιγράψει και να επικρίνει την τάση στα συστήματα ποινικής δικαιοσύνης να επικεντρώνονται σε εγκλήματα που δεν έχουν ακόμη διαπραχθεί.
Pre-crime - https://en.wikipedia.org/wiki/Pre-crime
Πραγματικά εκπληκτικό μήνυμα ανθρωπιάς από αμερικάνικη σειρά. Μερικές φορές η μυθοπλασία ΔΕΝ είναι μόνο ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Μια καλή προώθηση του κρατικού συστήματος υγείας του Ομπάμα. Ρομαντική ματιά με φόντο το Πάνω από όλα ο ασθενής. It’s too good to be true but good. Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τις σειρές με νοσοκομεία αλλά αυτή μου συμπλήρωσε πολλές σκέψεις για το πως θα μπορούσε η ημέρα μου να γίνει λίγο καλύτερη. Μερικές φορές η μυθοπλασία μπορεί να σου δείξει το δρόμο για κάτι καλύτερο.
Η Νότιο Κορέα έχει μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή κουλτούρα, που δε μοιάζει με καμία από τις χώρες της Ασίας. Το δικαστικό σύστημα είναι όντως πολύ κοντά στην ανθρώπινη συμμόρφωση του παραβάτη και η φυλακή είναι το πρότυπο μιας μικρής κοινωνίας, που έχει σκοπό την επανένταξη και όχι την καταστροφή του ατόμου. Φυσικά, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις αλλά αυτές μάλλον απορρίπτονται από το πλειοψηφία των πολιτών.
Κάποιοι Έλληνες φιλόσοφοι θα τη ζήλευαν και θα τη θεωρούσαν “ουτοπία”. Είναι πολύ δύσκολο να παραδεχτείς ότι υπάρχει πραγματική δημοκρατία και ελευθερία, έστω και σε μικρή κλίμακα.
Θεωρώ ότι η κουλτούρα της Νότιας Κορέας είναι ένα σεβαστό πρότυπο, πολύ κοντά σε αυτό που θα ήθελα να πιστεύω ως Ελευθερία και Δημοκρατία. Και το πρότυπο αυτό εξελίσσεται και προσπαθεί να προσαρμοστεί με την εξέλιξη και την τεχνολογία. Τουλάχιστον προσπαθεί.
Οι σειρές και ταινίες που “δίνουν” έντονα πολιτικά, μιλιταριστικά, ρατσιστικά, αντικοινωνικά και ακραία μηνύματα, απλά τα αγνοώ. Προσπαθώ να τα ξεχωρίσω από την περιπέτεια, την διασκέδαση και τα υγιή-ανθρώπινα μηνύματα. Αν δεν μπορώ, τότε η εκάστοτε σειρά-ταινία πάει στον δικό μου κουβά. Εξάλλου υπάρχουν σειρές-ταινίες από όπου λαμβάνω το αντίθετο μήνυμα από αυτό που προσπαθούν να περάσουν. Σχεδόν τίποτα δεν πάει χαμένο.
Θεωρώ ότι η προσωπική μου άποψη είναι αυτό ακριβός που νιώθω όταν βλέπω μια σειρά-ταινία. Δεν περιμένω να συμφωνεί κάποιος με αυτήν και ούτε παροτρύνω κάποιον να αποδεχτεί τα δικά μου γούστα.
Ο τρόπος σκέψης και τα γούστα του καθενός, είναι τα στοιχεία που συνθέτουν τις καλές παρέες.
Manga
Τα Manga είναι κόμικς ή graphic novels που προέρχονται από την Ιαπωνία. Τα περισσότερα manga συμμορφώνονται με ένα στυλ που αναπτύχθηκε στην Ιαπωνία στα τέλη του 19ου αιώνα, και η μορφή έχει μακρά ιστορία στην προηγούμενη ιαπωνική τέχνη. Στην Ιαπωνία, άνθρωποι όλων των ηλικιών και κοινωνικών στρωμάτων διαβάζουν manga. Το Manga περιλαμβάνει έργα σε ένα ευρύ φάσμα ειδών: δράση, περιπέτεια, επιχειρήσεις και εμπόριο, κωμωδία, ντετέκτιβ, δράμα, ιστορικό, τρόμου, μυστηρίου, ρομαντισμό, επιστημονική φαντασία και φαντασία, ερωτική (hentai και ecchi), αθλήματα και παιχνίδια, και σασπένς, μεταξύ άλλων.
Υπάρχουν και γλώσσες-διάλεκτοι Manga:
Γλώσσα Manga (Κίνα), μια λολο-βιρμανική γλώσσα
Manga Kanuri, μια διάλεκτος της γλώσσας Kanuri στην Κεντρική Αφρική
Mangga, ή Mangga Buang, είναι μια ωκεάνια γλώσσα στην επαρχία Morobe, στην Παπούα Νέα Γουινέα.
Τα περισσότερα franchise γίνονται με τοπική χρηματοδότηση, για την διαφήμιση του κάθε τόπου. Αυτό παίζει σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του σεναρίου και στην παρουσίαση του εκάστοτε τόπου.
Μερικές σειρές τις βλέπω σαν μια περιπέτεια, που με διασκεδάζει μέχρι το σημείο που θα αλλάξω πλευρό και φυσικά δεν μου μένει τίποτα στο τέλος.
Υπάρχουν κάποιες σειρές που τις είδα (μερικές φορές αποσπάσματα μόνο), μονάχα για να απαντήσω σε όλες τις απίθανες ερωτήσεις που μπορείς να σκεφτείς. Θεωρώ ότι έτσι μαθαίνω τον κόσμο λίγο καλύτερα.
Το siriuswatcher.gr ΔΕΝ κάνει κριτική, δεν προτείνει και δεν ωραιοποιεί.
Δεν μπορώ να προτείνω σε κανένα να δει (ταινία-σίριαλ) να διαβάσει (βιβλίο) να ακούσει(μουσική) γιατί και στα τρία η επιλογή είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.
Το μήνυμα που “πήρα” από αυτή την σειρά: ακόμα και στον πιο “βαθύ” μου πόνο, ΔΕΝ θα κατηγορώ κανένα, γιατί τα συναισθήματα δεν έχουν επιστροφή.
Το μήνυμα που “πήρα” από αυτή την σειρά: το μεγαλύτερο όπλο μαζικής χειραγώγησης και καταστολής είναι ο φόβος. Με τον φόβο, έχουν λάθος οι πολλοί.
Θεωρώ ότι οι ταινίες-σειρές δεν γίνονται για να παίζουμε το παιχνίδι: ποιος κατάλαβε καλύτερα το σενάριο και ποιος πρόσεξε τα περισσότερα. Το σημαντικό είναι το τι(?) βγάζει στο καθένα και κατά πόσο διασκέδασε ή τον πίκρανε-ευαισθητοποίησε. Η ευαισθητοποίηση και η απαισιοδοξία, θεωρώ ότι δεν προσφέρουν στην μυθοπλασία. Απλά μπορώ να κοιτάξω γύρο μου για να νιώσω την σκληρή πραγματικότητα. Η ταινία είναι μυθοπλασία και θέλει να σε διασκεδάσει. Το αντίθετο, απλά προσπαθεί με λάθος μέσο να κάνει την διαφορά.
Ναι. Έβλεπα μερικές σειρές για να περνάω την ώρα μου - κάποτε που είχα αϋπνίες.
Όλο και κάτι μου μένει από την μυθοπλαστική σκέψη και κουλτούρα κάποιας κατάστασης.
Δεν είναι προτάσεις, είναι γούστο του καθενός.
Με πρώτο στοιχείο το πρωτότυπο-καλό σενάριο.
Πολλές σκανδιναβικές σειρές με έχουν “κερδίσει” γιατί είναι πρωτότυπες και με πολύ σασπένς.
Cult Movies
Παλιές ρετρό ταινίες που ανάλογα με την χρονιά παραγωγής, έχουν να δώσουν πολλά στοιχεία τέχνης, πέρα από την διασκέδαση και την διαχρονική αξία τους.
Film Noir
Με τον όρο φιλμ νουάρ νοείται η ποιητική έκφραση ενός σενάριου στην οθόνη, με την πλοκή και την δράση να παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Είναι μια καλλιτεχνική άποψη που την κατανοώ αλλά ειδικά στην οθόνη μερικές φορές, μου είναι αδιάφορη. Ο σκοπός μου (αν υπάρχει) δεν είναι να συμφωνώ με τους κριτικούς και την μόδα, ούτε να υποδείξω το καλό και το κακό. Απλά, θεωρώ ότι δίνω μια ακόμη άποψη.
Τα τελευταία χρόνια, όλες οι ταινίες και σειρές έχουν το ίδιο μοτίβο. Έχουν ένα σενάριο (πλέον ΟΧΙ πρωτότυπο) που μπορεί να γίνει μια πιθανή καλή ταινία 1.5 με 2 ώρες. Το “τραβάνε” και το γεμίζουν με τόση σάλτσα, ώστε να βγει 3-4 σεζόν ή 2-3 ταινίες. Αν πιάσει η πατάτα τότε σκέφτονται να γράψουν και πέρα από το τέρμα της σάλτσας. Το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: ολική καταστροφή.
Αν το δεις σαν μια περιπέτεια δίχως σκέψη και άποψη δε θα θυμάσαι και θα σου μείνει ένα τίποτα. Αν αρχίσεις να κοιτάς τα λάθη και την ροή της υπόθεσης είναι σίγουρο ότι δε θα σου αρέσει.
Τελικά είναι δύσκολο να γράψεις ένα αυθεντικό σενάριο που να πιάσει πολύ κόσμο.
Η μεταφορά ενός βιβλίου στην οθόνη, θεωρώ ότι ΔΕΝ θα είναι πιστή αντιγραφή του σεναρίου, γιατί πολύ απλά, μιλάμε για δυο διαφορετικές τέχνες.
Ο μπάτσος (Fbi, LaPD και ότι φανταστείς) αφοσιώνεται τόσο πολύ στην υπόθεση που “παρατά” την οικογένειά του και τον χωρίζει η γυναίκα του που όταν τον παντρεύτηκε ήθελε έναν να της κάνει παιδιά και να πληρώνει τα έξοδα. Μα πάντα συμβαίνει αυτό!!! Το ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, ΔΕΝ μου λέει απολύτως τίποτα. Αν το αποτέλεσμα στην τηλεοπτική μεταφορά ΔΕΝ είναι εντυπωσιακό, τότε να μην το “έπιανες”. Μιλάμε για “μυθοπλασία” που για διαφημιστικούς λόγους εκμεταλλεύεται ένα πραγματικό γεγονός.
Όταν βλέπεις στην TV σειρά, ένα επεισόδιο ανά 24 ώρες ή ανά 7 μέρες, σίγουρα χάνεις πολλά και είναι σα να ξεκινάς από το μηδέν. ‘Όταν όμως έχεις όλο το πακέτο, μπορείς να εκτιμήσεις καλύτερα μια σειρά και να ταιριάξεις το mood της κάθε σειράς, με το mood που έχεις εσύ, εκείνη την ώρα. Δλδ εσύ διαλέγεις τι(?) και πότε(?) θα το δείς.
Υπάρχουν 2 πιπίλες. Η μια λέει ότι: Σε κάποιους αρέσουν αυτά-εκείνα τα σίριαλ. Η άλλη πιπίλα λέει: ΜΗΝ βλέπεις αυτό-εκείνο γιατί ΔΕΝ είναι καλό.
Εγώ λέω: ΔΕΝ μπορώ να προτείνω σε κανένα να δει (Ταινία-σίριαλ) να διαβάσει (βιβλίο) να ακούσει(μουσική) γιατί και στα τρία η επιλογή είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.
Για τέτοιου είδους σενάρια, υπάρχουν έστω δυο δικαιολογίες και έστω μια θεωρία. Η πρώτη δικαιολογία λέει ότι γράφω τέτοια σενάρια, γιατί ο φόβος “αγγίζει” τους περισσότερους θεατές και άρα πουλάει. Η δεύτερη δικαιολογία λέει ότι “μας προετοιμάζουν” για ένα δυσοίωνο μέλλον όπου ο “κακόμοιρος” μένει πάντα στην απέξω. Και η θεωρία που λέει ότι είτε φτωχός είτε πλούσιος στο τέλος (πολύ σωστό) θα πεθάνεις και άρα δε θα μείνει ΤΙΠΟΤΑ που να θυμίζει Εσένα. Άρα, βγάλε όποιο συμπέρασμα θέλεις ή απλά δες την σειρά-ταινία και μην σκέφτεσαι ΤΙΠΟΤΑ.
Για να περάσεις φουτουριστικά κάποια βράδια. Είναι πολύ δύσκολο πλέον να γράψεις ένα ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ σενάριο. Απλά οι περισσότερες σειρές (εν έτη 2017) “πατάνε” στο 20 με 30% σε παλιά σενάρια, στην καλύτερη περίπτωση.
Πρώτα κοιτάω το σενάριο. Εδώ σίγουρα ΔΕΝ είναι “φρέσκο”. Μετά έρχεται η σκηνοθεσία, η οποία εδώ είναι αρκετά καλή. Μετά πάω στο casting-acting. Γνωστοί ή άγνωστοι ηθοποιοί, και εάν παίζουν “φυσικά”. Εδώ έχουν τον πολύ καλό-αγαπητό Karl Urban που και με το παίξιμό του “απογειώνει” ένα μέτριο σενάριο. Σαν πρόσθετο στοιχείο, εδώ έχουμε το χιούμορ. Πολύ απλό και στακάτο.
Το σενάριο πολύ λίγο-μικρό-άνευρο και αδιάφορο. Η μια οπτική “ίνα” λέει: Ένα 10 λεπτο σενάριο (κάθε υπόθεση 2 επεισόδια) που βάζουν την γνωστή σάλτσα εκμάθησης αδιάφορων χαρακτήρων. Μια μπάτσος που δεν πείθει με τίποτα ότι είναι μπάτσος, όπως και έγκυος. Ανάμεσα σε 2 σκηνές η κοιλιά της φουσκώνει σαν κέικ. Σπαστικά φλας-μπακ που δεν λένε τίποτα, για να τα πει η ίδια όλα σε 1 λεπτό (τηλεοπτικός χρόνος), κάτι που έχεις καταλάβει από την αρχή. Δεκάδες αδιάφοροι χαρακτήρες, που περιφέρονται άσκοπα, για να γεμίσουν πλάνα και χρόνο. Οι σκηνές και η πλοκή ήταν καθαρά “παιδικές” και άνευρες. Οι ερμηνείες παραπέμπουν σε wannabe ηθοποιούς που θα γίνουν, ίσως μετά από 20 χρόνια. Δεν μου έμεινε τίποτα.
Η άλλη οπτική “ίνα” λέει: Θύγει ένα ευαίσθητο θέμα, την παιδεραστία. Μέσα από την έκθεση των χαρακτήρων βγαίνουν στην επιφάνεια σκληρά μυστικά. Το αστυνομικό μέρος του σεναρίου είναι μόλις το 10%, το οποίο μάλλον υπάρχει για να συνδέσει το “κυρίος πιάτο” που είναι τα κρυμμένα μυστικά. Για να έχουμε να λέμε ότι για κάθε ταινία-σίριαλ, θα υπάρχει μια δικαιολογία για να γίνει. Για μια και μόνη φορά, κάθισα να αναλύσω ένα αγγλικό σίριαλ, που πιστεύω ότι θα ισχύει για τα 9 από τα 10 που βλέπω.
Το κάστ το διαλέγουν τυχαία ή τραβάνε λαχνό από την ενορία ξεχασμένου μαχαλά? Οι περισσότερες Αγγλικές σειρές ξεκινούν με απλές-φυσιολογικές-ανούσιες σκηνές, δίχως να πειράξουν (ξοδέψουν) τίποτα και το σενάριο είναι ένα κακέκτυπο της ζωής, για να δώσουν την αίσθηση του πραγματικού τρόπου ζωής. Κάνουν μυθοπλασία που μοιάζει σαν την πιο χάλια πλευρά της ζωής τους. Δλδ το αντίθετο του Χίτσκοκ. Ατελείωτες σκηνές πόνου και μιζέριας. Χιλιάδες οικογενειακές ιστορίες αθλιότητας. Μπράβο, συνεχίστε έτσι άξια καμάρια της αδιάφορης βασίλισσας.
— Νιώθω σαν ολόκληρη η ζωή μου άλλαξε και δεν ξέρω καν αν το θέλω. Συνήθιζα να λέω στον εαυτό μου ότι μια μέρα θα γλιτώσω, θα ξεφύγω. Αλλά είμαι εδώ. Δεν πήγα και πολύ μακριά, έτσι?
— Ξέρεις? οι άνθρωποι, τα μέρη είναι ίδια όπου και να πας. Θέλω να πω, έχω ταξιδέψει έχω πάει από μέρος σε μέρος. Κοίταξε με τώρα. Σχεδόν 40 … και ακόμη κοιμάμαι στον κρεβάτι όταν ήμουν 12! Θεέ μου, πίσω εκεί που ξεκίνησα. Δεν έχεις χάσει τίποτα. Πίστεψε με.
Ο διάλογος αυτός μπορεί υποσυνείδητα και σπανίως να “αφυπνίσει” αλλά μάλλον “καταποντίζει” περισσότερο τον θεατή.
Στην 1η σεζόν θα έλεγα ότι έχουμε μια άνετη, αστυνομική και απλή και μίζερη (για κάποιους) διασκέδαση. Ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ λιγόλογος, λίγο χτυπημένος από την μοίρα, λίγο παρατημένος και λίγο μυστήριος που χαλαρά παίρνει αυτό που θέλει. Με την πατατούκα και το ποτό στο χέρι να περπατά και να σκουπίζει την μούρη του με το μανίκι: ίδιος ο Γιώργος Φούντας. Όλη η μιζέρια της Αγγλικής κουλτούρας σε εικόνα-μουσική-πλοκή.
Αυτό το: βάζεις πιο πάνω την δουλειά από εμένα, νομίζω ότι είναι ο ορισμός της μιζέριας.
Και όμως. Καθημερινές και κοινότυπες ιστορίες μιζέριας που έχεις μπουχτίσει να βλέπεις-ακούς από παντού, όταν γίνονται σενάριο Αγγλικής σειράς είναι σαν να βλέπεις Το μικρό σπίτι στο λιβάδι για 185 χρόνια. Και λίγο πριν πεθάνω θα πω στους τριγύρω μου ότι φεύγω ολοκληρωμένος γιατί είδα 489 Αγγλικές σειρές και είμαι ο βασιλιάς της Ματαιότητας.
