Ο πόνος της μητέρας που έχασε τον γιό της και θέλει να εκδικηθεί τον παιδοκτόνο από τον πόνο της. Και ξανά ο πόνος της μάνας. Και ξανά ο πόνος της μάνας.
Όπως σε όλα (μα όλα) τα Βρετανικά και Σκωτσέζικα σίριαλ, έτσι κι εδώ το θέμα είναι ο πόνος, η μιζέρια, τα λάθη, ο πόνος και ο πόνος του αθώου θύματος. Δεν υπάρχει πλοκή (δίχως πόνο), υπόθεση(δίχως πόνο), ερμηνείες(δίχως πόνο), σασπένς(δίχως πόνο), ενδιαφέρον(δίχως πόνο), σκηνοθεσία(δίχως πόνο). Τίποτα από όλα αυτά δεν έφτασε το μέτριο επίπεδο. Μόνο πόνος.
Ευτυχώς που υπάρχουν χιλιάδες τέτοιες σειρές πόνου και βλέπω τον πόνο του αδικημένου και την εκδίκηση που τα γιατρεύει-διορθώνει ΟΛΑ και τον πόνο. Βλέποντας αυτές τις σειρές πόνου με ευαισθητοποιούν και με κάνουν ακόμα πιο ηλίθιο και πονάω. Τα συναισθήματα πόνου που “βγάζει” αυτή η σειρά ξεπερνούν ακόμα και όλα αυτά που έχω νιώσει και πονέσει στην μίζερη ζωή μου. Τρέμω και πονάω για την απώλεια και την φτώχεια της πονεμένης ψυχής μου.
Χαχαχα μια χαρά. Πέρασα ευχάριστα την πονεμένη ώρα μου. Τα κατάφερα επιτέλους να γράψω 26 φορές την λέξη ΠΟΝΟΣ για μια μόνο φορά, σε αναφορά για Βρετανικό σίριαλ.
Το μύνημα που “πήρα” από αυτή την σειρά: ακόμα και στον πιο “βαθύ” μου πόνο, ΔΕΝ θα κατηγορώ κανένα, γιατί τα συναισθήματα δεν έχουν επιστροφή.