Ουαλικό αστυνομικό που ασχολείται με 10 σκατένιες ζωές (έχουν ακόμη 68 εκατομύρια σκατένιες οικογενειακές ιστορίες στο νησί) και στο 7ο επεισόδιο, σε 5 δεύτερα δίνεται ΟΛΟ το σενάριο. Σενάριο ούτε για μισό επεισόδιο ΚΑΙ κλεμένο. Ερμηνείες της πλάκας. Το 99% και των 8 επεισοδίων ήταν ανούσια ανάλυση της ζωής των ανούσιων χαρακτήρων.
Το κάστ το διαλέγουν τυχαία ή τραβάνε λαχνό από την ενορία ξεχασμένου μαχαλά? ΟΛΕΣ (μα όλες) οι Αγγλικές σειρές ξεκινούν με απλές-φυσιολογικές-ανούσιες σκηνές, δίχως να πειράξουν (ξοδέψουν) τίποτα και το σενάριο είναι ένα κακέκτυπο της ζωής, για να δώσουν την αίσθηση του πραγματικού τρόπου ζωής. Κάνουν μυθοπλασία που μοιάζει σαν την πιο χάλια πλευρά της ζωής τους. Δλδ το αντίθετο του Χίτσκοκ. Ατελείωτες σκηνές πόνου και μιζέριας. Χιλιάδες οικογενειακές ιστορίες αθλιότητας. Μπράβο, συνεχίστε έτσι άξια καμάρια της αδιάφορης βασίλισας.
Και ένας ποιητικός διάλογος από το υπερπέραν:
— Νιώθω σαν ολόκληρη η ζωή μου άλλαξε και δεν ξέρω καν αν το θέλω. Συνήθιζα να λέω στον εαυτό μου ότι μια μέρα θα γλιτώσω, θα ξεφύγω. Αλλά είμαι εδώ. Δεν πήγα και πολύ μακριά, έτσι?
— Ξέρεις? οι άνθρωποι, τα μέρη είναι ίδια όπου και να πας. Θέλω να πω, έχω ταξιδέψει έχω πάει από μέρος σε μέρος. Κοίταξε με τώρα. Σχεδόν 40 … και ακόμη κοιμάμαι στον κρεβάτι όταν ήμουν 12! Θεέ μου, πίσω εκεί που ξεκίνησα. Δεν έχεις χάσει τίποτα. Πίστεψε με.