Το σενάριο πολύ λίγο-μικρό-άνευρο και αδιάφορο. Η μια οπτική “ίνα” λέει: Ένα 10 λεπτο σενάριο (κάθε υπόθεση 2 επεισόδια) που βάζουν την γνωστή σάλτσα εκμάθησης αδιάφορων χαρακτήρων. Μια μπάτσος που δεν πείθει με τίποτα ότι είναι μπάτσος, όπως και έγκυος. Ανάμεσα σε 2 σκηνές η κοιλιά της φουσκώνει σαν κέικ. Σπαστικά φλας-μπακ που δεν λένε τίποτα, για να τα πει η ίδια όλα σε 1 λεπτό (τηλεοπτικός χρόνος), κάτι που έχεις καταλάβει από την αρχή. Δεκάδες αδιάφοροι χαρακτήρες, που περιφέρονται άσκοπα, για να γεμίσουν πλάνα και χρόνο. Οι σκηνές και η πλοκή ήταν καθαρά “παιδικές” και άνευρες. Οι ερμηνείες παραπέμπουν σε wannabe ηθοποιούς που θα γίνουν, ίσως μετά από 20 χρόνια. Δεν μου έμεινε τίποτα.
Η άλλη οπτική “ίνα” λέει: Θύγει ένα ευαίσθητο θέμα, την παιδεραστία. Μέσα από την έκθεση των χαρακτήρων βγαίνουν στην επιφάνεια σκληρά μυστικά. Το αστυνομικό μέρος του σεναρίου είναι μόλις το 10%, το οποίο μάλλον υπάρχει για να συνδέσει το “κυρίος πιάτο” που είναι τα κρυμμένα μυστικά. Για να έχουμε να λέμε ότι για κάθε ταινία-σίριαλ, θα υπάρχει μια δικαιολογία για να γίνει.
Για μια και μόνη φορά, κάθισα να αναλύσω ένα αγγλικό σίριαλ, που πιστεύω ότι θα ισχύει για τα 9 από τα 10 που βλέπω.