Η Ιμπίθα είναι εδώ και 50 χρόνια, το όνειρο κάθε νέου που θέλει να πάει και να κάνει (στην κυριολεξία) ότι “ακραίο” μπορείς ή δεν μπορείς να φανταστείς. Λογικό είναι κάποιοι “δεκάδες” νέοι να μην τους ξαναβλέπει κανείς.
Σκηνή, διάλογος όπου η Zoe βρήκε τον Marcus φίλο και Dj του Axel, σε ένα σπίτι με πισίνα και 2 κόρες. Ο Marcus φανερά “καμμένος” από τα ντράγκια.
Zoe: Φαίνεσαι λίγο λυπημένος.
Marcus: Η αλήθεια είναι… ότι αν ζήσεις σαν θεός στα 20 σου, πώς μετά να νιώσεις ευτυχισμένος? Τα είχα όλα. Έρωτα, κορίτσια, την τέλεια ζωή. Μετά από όλα αυτά πώς να μην είσαι λυπημένος? Οι καλές στιγμές πέρασαν.
Μάλλον κάπως έτσι ήταν η Ίμπιζα των 90ς. Παρουσιάζει τους Dj σαν τυχάρπαστους νέους, που με πολλά κιλά έξτα-κόκα, παίζουν μουσική (και δεν είναι η μουσική δική τους) σε κλάμπ που όλα θα συμβούν και μετά από 10-15 χρόνια ή θα πάνε Γκόα για να γίνουν πνευματικοί ή θα είναι καμμένοι στο πουθενά ή θα έχουν πεθάνει και κανείς δε θα τους θυμάται.
Απλό σενάριο με μέτρια πλοκή, με κλασική αγγλική αφέλεια και πολύ χημική παράνοια στην Ίμπιζα. Ακόμα μια καλή σκηνοθεσία από τον Álex Pina (La Casa de Papel, Vis a vis και Sky Rojo) που πραγματικά απογείωσε ένα μέτριο σενάριο. Πολύ καλή και η μουσική από τον Junkie XL (Tom Holkenborg).