Το σενάριο αυτής της σειράς είναι η μοντέρνα συνέχεια των 2 ταινιών. Αν δεν δεις πρώτα τις ταινίες δεν θα μπεις εύκολα στο νόημα. Η πλοκή μπαίνει κατευθείαν - δίχως εξηγήσεις - στο προτζεκτ Άγρια Δύση και στα update των ρομπότ για να γίνει πιο ρεαλιστικό το παιχνίδι των αγαθών παιχτών. Μπορεί κάθε ρομπότ να έχει το δικό του σενάριο δράσης αλλά πρέπει να γίνουν πιο ανθρώπινα, για να μπορέσουν να εκδικηθούν κάποια στιγμή. Πολύ αγαθό αλλά βολικό σενάριο. Έτσι δικαιολογείται και η αστοχία της δράσης, οι άνευρες ερμηνείες από γνωστούς ηθοποιούς και το μέτριο αποτέλεσμα. Η 1η σεζόν είχε 90% σάλτσα και άχρηστες και αχρείαστες σκηνές για να γεμίσουν 10 επεισόδια και το 10% το απόλυτο μπάχαλο που αν πεις ότι δεν το κατάλαβες θα είσαι μπασκλας. Στην 2η σεζόν το ποιος ήταν-είναι και θα είναι και σε ποιο σενάριο παίζει, απλά με κούρασε. Το σενάριο είναι τόσο προβλέψιμο όσο η επόμενη αναπνοή μου. Μετά το μπάχαλο της 2ης σεζόν έχουμε μια διαφορετική 3η σεζόν με Aaron Paul και Vincent Cassel και τίποτα που να θυμίζει το αρχικό σενάριο του Westworld. Θυμίζει περισσότερο μια συνέχεια του Matrix με ένα πόλεμο για το ποιος θα “σκλαβώσει” και θα ελέγχει τον ανθρώπινο νου. Και φυσικά όλα έχουν το ίδιο τέλος: την ολική καταστροφή.
Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είναι ένα παιχνίδι όταν ξέρεις ότι μόνο εσύ θα νικήσεις. Τα κλισέ τύπου: άλλοι κινούν τα νήμματα, πολύ βαθύ νόημα, δεν είμαι τόσο πονηρός ώστε να φοβάμαι και την σκιά μου, υπάρχουν για να ταλαιπωρούν το μυαλό και δίχως νόημα. Ακόμα θα πρέπει να ξέρουμε ανά πάσα στιγμή ποιος είναι ρομπότ, ποιος “ήταν” ρομπότ, ποιος και πότε ήταν ρομπότ αλλά έγινε λίγο άνθρωπος και ποιος νιώθει πιο άνθρωπος και από τα ρομπότ. Τα μπρος-πίσω στο χρόνο με τα άπειρα σενάρια του κάθε ρομπότ και όλες οι αχρείαστες σκηνές, είναι το τέλειο μπάχαλο και με κουράζει. Δηλαδή, "απλά και διασκεδαστικά" πράγματα που μου βγάζει η συμπαθής τάξη των αθώων ρομπότ μέχρι την στιγμή που θα γίνουν πιο άνθρωποι και από τους "αμερίκιους" και θα πάρουν εκδίκηση. Η Δήλος είναι η μικρογραφία του κόσμου και οι “μεγάλοι” καταγράφουν συμπεριφορές για να πράττουν ανάλογα στον πραγματικό κόσμο. Όλη αυτή η ταλαιπωρία για 4 σεζόν για να περάσει το μήνυμα του φόβου. Το μόνο καλό που βρήκα ήταν τα καλά σκηνικά και τα εφέ και οι λεπτομέρειες στην σκηνοθεσία. Η τρίτη σεζόν ήταν λίγο καλύτερη γιατί είναι ένα διαφορετικό πρότζεκτ.
Τα τελευταία χρόνια, όλες οι ταινίες και σειρές έχουν το ίδιο μοτίβο. Έχουν ένα σενάριο (πλέον ΟΧΙ πρωτότυπο) που μπορεί να γίνει μια πιθανή καλή ταινία 1.5 με 2 ώρες. Το “τραβάνε” και το γεμίζουν με τόση σάλτσα, ώστε να βγει 3-4 σεζόν ή 2-3 ταινίες. Αν πιάσει η πατάτα τότε σκεύτονται να γράψουν και πέρα από το τέρμα της σάλτσας. Το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: ολική καταστροφή. Αν το δεις σαν μια περιπέτεια δίχως σκέψη και άποψη δε θα θυμάσαι και θα σου μείνει ένα τίποτα. Αν αρχίσεις να κοιτάς τα λάθη και την ροή της υπόθεσης είναι σίγουρο ότι δε θα σου αρέσει. Τελικά είναι δύσκολο να γράψεις ένα αυθεντικό σενάριο που να πιάσει πολύ κόσμο.