Ήταν ένα βροχερό απόγευμα, όταν άρχισα να βλέπω το The Wire. Θα πρέπει να τονίσω ότι δεν με πίεσε κανείς και μόνος μου πήρα την λάθος απόφαση. Ξεκινά το “The Wire Show” και από την 1η σεζόν έχω μείνει Άφωνος. Βαριεστημένοι μπάτσοι που πιάνουν δολοφόνους-βαποράκια και αθωώνονται. Ανούσιοι διάλογοι με άνευρη πλοκή και βαρεμάρα για 55 λεπτά, σε κάθε επεισόδιο που φυσικά είναι στο ίδιο μοτίβο τύπου: copy/paste. Η διασκευή του Way Down in the Hole είναι η χειρότερη ever. Φτάνω στο 4ο επεισόδιο και για 20 τηλεοπτικά λεπτά, 5 αστυνομικοί προσπαθουν να βάλουν ένα γραφείο σε ένα δωμάτιο και με κάνει να απορώ γιατί ΔΕΝ την παράτησα από το 1ο επεισόδιο. Η 2η σεζόν με καθήλωσε (σε μια ξαπλώστρα στην παραλία) με το άκρως ενδιαφέρον λιμενικό σύστημα στην εξωτική Βαλτιμόρη. Ναι, δεν ντρέπομαι να πω ότι κατάφερα να τελειώσω και την 3η σεζόν, με την γραφειοκρατία της πόλης, να με κάνει να συμπάσχω με τους εσκημώους της Γροιλανδίας και από πείσμα και μόνο συνέχισα και είδα την 4η και 5η σεζόν. Κάπου στην 3η σεζον εμφανίζεται ένας επιχειρηματίας και επαγγελματίας μπετατζής, ατάλαντος ο Stringer Jingle Bell (Idris Elba).
Θα μου πεις: συμβαίνουν και τέτοια - σε κάποιους αρέσουν τέτοιες σειρές. Θα πω: όταν 9 από τις 10 σειρές είναι σε βλακώδες-χαζό επίπεδο τότε επέλεξε καλύτερα. Πολύ σημαντικό τελικά το να επιλέγεις σοφά.
Υπάρχουν σειρές που έχουν σουπερ-ήρωες μπάτσους ή υπεράνθρωπους έξυπνους και σειρές που πρέπει να γνωρίσεις όλους τους ήρωες, να ταυτιστείς με όλους τους (καλούς και κακούς) για να καταλάβεις όλο το νόημα της εξέλιξης ή όχι. Κάπου στην μέση υπάρχουν οι πολύ καλές σειρές που έχουν έξυπνο-πρωτότυπο σενάριο για 5 σεζόν(πολύ δύσκολο), πλοκή που δε βαριέσαι, αληθοφανή και βατή συμπεριφορά και ερμηνείες και με απλούς αλλά πραγματικούς ηθοποιούς που νομίζεις ότι παίζουν τον εαυτό τους. Αυτή η σειρά ΔΕΝ είναι μια από αυτές.
Απλά και κατανοητά. Μιλάω για μια σειρά μυθοπλασίας, που δεν μου “είπε” και δεν μου “άφησε” τίποτα θετικό.