Αμερικάνικο βασισμένο στην ομώνυμη ταινία. Μια περιπέτεια που μετά το 7ο επεισόδιο όλα γίνονται ένα μεγάλο μπάχαλο και απλά περιμένεις να τελειώσει η σεζόν. Η 2η σεζόν είναι μια επανάληψη με πλοκή και συνωμοσίες στο ίδιο μοτίβο. Η 3η σεζόν έγινε για να τη βλέπουν κάποιοι και να γελάνε ή να κλαίνε.
Είναι στη μόδα η κυβέρνηση να κυνηγά τίμιους, ευπατρίδες, ήρωες. Ειδικά εδώ η κυβέρνηση είναι “μια” στυγνή δολοφόνος και πάντα πετυχαίνει αυτό που θέλει. Καθαρή προπαγάνδα (πληρωμένη από το κράτος) για τους ήρωες του πολέμου και φυσικά όλοι είναι ευχαριστημένοι. Και ο ήρωας δικαιώνεται και το κράτος κάνει τη δουλειά του. Ένας ύμνος στον Πατριωτισμό και την χρήση όπλων για “καλό” σκοπό. Η φράση: μια σφαίρα είναι παντοτινή, τα λέει όλα. Οι επευφημίες των φίλων όταν ανεβαίνει ο Σούτερ στο βήμα: δολοφόνε, δο-λο-φό-νε, με χαρά και τα χειροκροτήματα πέφτουν σύννεφο. Η οικογένεια πάνω απ’ όλα και λίγη κοκα-φολα. Να πως μαζεύουν παιδιά στο στρατό.
Ένα ακόμη καλό(!) είναι ότι αυτή η σειρά “έδωσε” μεροκάματα σε πολλούς ηθοποιούς ξεχασμένους, γερασμένους, παραγκωνισμένους ή εκείνους που έχουν τα ίδια πιστεύω με το πατριωτικό σενάριο οπλοκατοχής.