Σε κάθε επεισόδιο, στην αρχή βλέπουμε μια “ξεκάρφωτη” σκηνή 1ος λεπτού, από κάτι που Θα γίνει. Το σενάριο κινείται στα πλαίσια της κούλ-εποχής των 70ς. Χαλαρά, μην ψάξεις για δράση. Απλά βλέπουμε πως ξεκινά να στήνεται ειδική μονάδα για την καταγραφή-αντιμετώπηση των serial killers. Καθαρά ψυχολογική αναζήτηση και λίγο η εικόνα της κοινωνίας των 70ς-80ς. Είναι από τα σίριαλ που είπα στο τέλος: So what?
Και πάμε στην 2η σεζόν. ΠΟΛΥ σημαντικό το 1ο επεισόδιο που βλέπουμε το πως νιώθουν και συμπεριφέρονται οι 3 ήρωες της αδιάφορης αυτής σειράς. Απλά και μόνο να αναφέρω κάποια στοιχεία για την Αμερική του 1974. Πιστωτική κάρτα, μαγνητικό κλειδί σε Hotel, ψηφιακό τηλέφωνο που καλεί σε 1 δευτερόλεπτο και λεσβιακό ψωνιστήρι σε μπάρ. Και ξαφνικά από το 1974 μέσα σε 4 επεισόδια βρεθήκαμε στο 1981 (αναφέρει τον Πρόεδρο Ρόναλντ Ρήγκαν) και δώθε. Πόσο γρήγορα περνά ο καιρός ούτε ο σκηνοθέτης δε το κατάλαβε.
ΠΑΝΤΑ ήθελα να μάθω πως ξεκίνησε η σκιαγράφηση των serial killers στην Αμερική και από ποια 40 κύμματα πέρασε για να γίνει επιστήμη. Το να μάθω το πως και το γιατί, ήταν ένα όνειρο ζωής για μένα. Τώρα πλέον ΔΕΝ είναι.