Από Γερμανία και το πιο προσφιλές σενάριο είναι: κάποιοι εξαφανίζονται σε μια μικρή πόλη-χωριό και βγαίνουν τα άπλυτα τους στην φόρα. Βάλε κι ένα πυρηνικό εργοστάσιο και μια επίγεια σκουληκότρυπα που σε πάει πίσω στο χρόνο και το στόρι είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά.
Αν υποθέσω ότι σαν θεατής βλέπω όλη την εικόνα του σεναρίου και οι χαρακτήρες δεν γνωρίζουν τις πληροφορίες που έχει ο κάθε ένας, τότε και πάλι η πλοκή είναι αργή, αδιάφορη και βαρετή. Εδώ και 33 χρόνια μπαίνουν παιδιά σε μια σπηλιά και εξαφανίζονται και οι αφελείς μπάτσοι (ενώ ξέρουν που έχουν χαθεί) ψάχνουν για στοιχεία. Έφηβοι μπαίνουν στην σπηλιά και μεταφέρονται 33 ή 66 χρόνια πίσω ή μπροστά, ρωτούν και μαθαίνουν την χρονιά που είναι “τώρα” και το μόνο που κάνουν είναι: ΤΙΠΟΤΑ. Η βολική σκουληκότρυοα σε πάει στο παρελθόν, στο μέλλον και άμα λάχει και στο παρόν. Μια γιαγιά από το 1953 δίνει τα σχέδια για μηχανή του χρόνου σε ένα επιστήμονα και το μπάχαλο είναι έτοιμο. Δεν υπάρχει πως και γιατί μέχρι να αποχαυνωθείς και αυτό το τροπάριο κρατά 10 επεισόδια μέχρι να έρθει η 2 σεζόν. Δώσε και λίγο μέλλον αλά γερμανικό Mad Max και παρελθόν προ-χίτλερ για να παίξει και η 2η και 3η σεζόν.
Και θα πρέπει εγώ ο θεατής να δικαιολογήσω την λάθος απόδοση του σεναρίου που από μόνο του είναι μια παιδική αφέλεια. Αυτή η ερμηνεία ταιριάζει σε πάρα πολλά σίριαλ.
Σε κάθε επεισόδιο με πήρε ο ύπνος. Μέτριο έως χλιαρό σασπένς και αποτυχημένο μουσικό χαλί.
Σε κάθε περίπτωση μπορείς να δεις μια ταινία-σειρά, απλά και μόνο γιατί έτσι σου αρέσει. Ξεκάθαρα είναι δική σου επιλογή.