Έχει περίπου το ίδιο σενάριο με το Lorenzo και με άλλα Νοτιοκορεατικά. Εδώ η πλοκή είναι πιο χαλαρή και η δράση απρόβλεπτη και αταίριαστη με τους ρόλους. Από το 3ο επεισόδιο άρχισα να το βαριέμαι. Και στο 6ο επεισόδιο, από την βαρεμάρα πάει κατευθείαν σε σπλάτερ μούντ. Σαδιστικές σκηνές με πολύ αίμα που δεν ταιριάζουν με τους ρόλους. Όλο το ήπιο χτίσημο τον χαρακτήρων, διαγράφεται με 2 σκηνές. Στο 7ο επεισόδιο όλα χαλαρά και ωραία. Και στο 8ο η εναλλαγή από το κρύο στο καυτό φτάνει στα όρια της παρωδίας. Ένας ωραίος αχταρμάς λαγωνικών (Bloodhounds).
Ένα αστειάκι: η εγγονή βγάζει απότομα την κολλητική ταινία από τα μάτια του ετοιμοθάνατου παππού της και αυτός λέει… - Σιγά εγγονή μου, μου έβγαλες και τα φρύδια.
Και ένα σημάδι της Αμερικάνικης επιρροής στην Νότιο Κορέα: πιάσανε τον “κακό” με 20 κινητά τηλέφωνα (αυτών που σκότωσε) και λέει ο εισαγγελέας… - δεν θα τη γλιτώσει ούτε με τον πρόεδρο των ΗΠΑ.